By: Robert Fisk
Source: http://www.independent.co.uk/voices/commentators/fisk/robert-fisk-western-agreement-could-leave-syria-in-assads-hands-for-two-more-years-7897087.html
For its part, Russia would be assured of its continued military base at Tartous in Syria and a relationship with whatever government in Damascus eventually emerges with the support of Iran and Saudi Arabia. Russia’s recent concession – that Assad may not be essential in any future Syrian power structure – is part of a new understanding in the West which may accept Assad’s presidency in return for an agreement that prevents a further decline into civil war.
Information from Syria suggests that Assad’s army is now “taking a beating” from armed rebels, who include Islamist as well as nationalist forces; at least 6,000 soldiers are now believed to have been murdered or killed in action since the rebellion against Assad began 17 months ago. There are even unconfirmed reports that during any one week up to a thousand Syrian fighters are under training by mercenaries in Jordan at a base used by Western authorities for personnel seeking ‘anti-terrorist’ security exercises.
The US-Russian negotiations – easy to deny, and somewhat cynically hidden behind the current mutual accusations of Hillary Clinton and her Russian opposite number, Sergei Lavrov – would mean that the superpowers would acknowledge Iran’s influence over Iraq and its relationship with its Hezballah allies in Lebanon, while Saudi Arabia – and Qatar - would be encouraged to guarantee Sunni Muslim rights in Lebanon and in Iraq. Baghdad’s emergence as a centre of Shia power has caused much anguish in Saudi Arabia whose support for the Sunni minority in Iraq has hitherto led only to political division.
But the real object of talks between the world powers revolves around the West’s determination to secure oil and particularly gas from the Gulf states without relying upon supplies from Moscow. “Russia can turn off the spigot to Europe whenever it wants – and this gives it tremendous political power,” the source says. “We are talking about two fundamental oil routes to the West – one from Qatar and Saudi Arabia via Jordan and Syria and the Mediterranean to Europe, another from Iran via Shia southern Iraq and Syria to the Mediterranean and on to Europe. This is what matters. This is why they will be prepared to let Assad last for another two years, if necessary. They would be perfectly content with that. And Russia will have a place in the new Syria.”
Diplomats who are still discussing these plans should, of course, be treated with some scepticism. It is one thing to hear political leaders excoriating the Syrian regime for its abuse of human rights and massacres – quite another to realise that Western diplomats are quite prepared to put this to one side for the proverbial ‘bigger picture’ which, as usual in the Middle East, means oil and gas supplies. They are prepared to tolerate Assad’s presence until the end of the crisis, rather than insisting his departure is the start of the end. The Americans apparently say the same. Now Russia believes that stability is more important than Assad himself.
It is clear that Bashar al-Assad should have gone ahead with extensive reforms when his father Hafez died in 2000. At that stage, according to Syrian officials, Syria’s economy was in a far better state than Greece is today. And the saner voices influencing Assad’s leadership were slowly deprived of their power. One official close to the president called him during the height of last year’s fighting to say that “Homs is burning”. Assad’s reaction was to refuse all personal conversation with the official in future, insisting on only SMS messages. “Assad no longer has personal power over all that happens in Syria,” the informant says. “It’s not because he doesn’t want to – there’s just too much going on all over the country for one man to keep in touch with it all.”
What Assad is still hoping for, according to Arab military veterans, is a solution a-l’Algerie. After the cancellation of democratic elections in Algeria, its army and generals – ‘le pouvoir’ to Algerians – fought a merciless war against rebels and Islamist guerrillas across the country throughout the 1990s, using torture and massacre to retain government power but leaving an estimated 200,000 dead among their own people.
Amid this crisis, the Algerian military actually sent a delegation to Damascus to learn from Hafez el-Assad’s Syrian army how it destroyed the Islamist rebellion in Hama – at a cost of up to 20,000 dead – in 1982. The Algerian civil war – remarkably similar to that now afflicting Assad’s regime – displayed many of the characteristics of the current tragedy in Syria: babies with their throats cut, families slaughtered by mysterious semi-military ‘armed groups’, whole towns shelled by government forces.
And, much more interesting to Assad’s men, the West continued to support the Algerian regime with weapons and political encouragement throughout the 1990s while huffing and puffing about human rights. Algeria’s oil and gas reserves proved more important than civilian deaths – just as the Damascus regime now hopes to rely upon the West’s desire for via-Syria oil and gas to tolerate further killings. Syrians say that Jamil Hassan, the head of Air Force intelligence in Syria is now the ‘killer’ leader for the regime – not so much Bashar’s brother Maher whose 4th Division is perhaps being given too much credit for suppressing the revolt. It has certainly failed to crush it.
The West, meanwhile has to deal with Syria’s contact man, Mohamed Nassif, perhaps Assad’s closest political adviser. The question remains, however, as to whether Bashar al-Assad – however much he fails to control military events on the ground – really grasps the epic political importance of what is going on in his country. Prior to the rebellion, European and Turkish leaders were astonished to hear from him that Sunni forces in the northern Lebanese city of Tripoli were trying “to create a Salafist state” that would threaten Syria. How this extraordinary assertion – based, presumably on the tittle-tattle of an intelligence agent – could have formulated itself in Assad’s mind, remained a mystery.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Suriye'nin Devlet Başkanı Beşşar al Esed'in iktidarı Suriye üzerinden geçerek batıya ulaşacak yeni petrol hatlarını rejim düşmeden önce garantiye almak isteyen batılı liderlerin sessiz onayı sebebiyle muhaliflerinin beklediğinden çok sonra bitebilir. Baas partisindeki bir dönüşümde çok yakından yer almış olan bir kaynağa göre Amerikalılar, Ruslar ve Avrupalılar Esed'in en az iki yıl daha iktidarda kalmasını sağlayacak ve bunun karşılığında Suudi Arabistan ve İran'a Lübnan ve Irak'ta politik ödünler verecek, imtiyazlar sağlayacak bir anlaşmayı planlıyorlar.
Kendi hissesine Rusya'nın Tartus'taki üssü garanti edilebilir ve İran ve Suud desteğiyle hangi hükümet kurulursa kurulsun Rusya ile ilişkide kalması garanti edilebilir. Rusya'nın Esed'in Suriye'nin gelecekteki güç yapısında zorunlu olmadığı açıklaması tavizi Batı'daki Esed'in iktidarda kalışına iç savaşın daha da derinleşmemesi için rıza göstermesi benzeri bir anlayışın bir parçası.
Suriyeden şu sıralarda gelen bilgilere göre rejim ordusu ulusalcı güçlerle beraber İslamcıları da barındıran silahlı muhaliflerden darbe yiyor. Onyedi ay önce Esed karşıtı ayaklanma başladığından bu yana çatışmalarda en az 6.000 rejim askeri öldürüldü. Hatta Ürdün'de batılı otoritelerce kullanılan bir üste haftada bine yakın Suriyeli savaşçıya eğitim verildiğine dair doğrulanmamış haberler de var.
ABD-Rusya görüşmeleri - kolaylıkla inkar edilebilecek ve bir şekilde Hillary Clinton ve Lavrov'un yapmış olduğu karşılıklı suçlamaların ardına alaycı bir şekilde gizlenmiş olan - süpergüçlerin İran'ın Irak üzerindeki etkisini ve Lübnan'daki Hizbullah ile ilişkisini kabullenebilecekken aynı zamanda da Suudi Arabistan ve Qatar'ın Lübnan ve Irak'taki sünnilerin haklarının da garanti edilerek hoşnut edilebileceğini gösteriyor.
Bağdat'ın bir şii güç merkezi olarak ortaya çıkması Irak'taki sünni azınlığa olan desteği şu ana kadar ancak politik bölünmeye sebep olabilen Suudi Arabistan'da büyük sıkıntı yarattı.
Ama dünya güçlerinin arasındaki görüşmeler sadece Rusya'ya bağlı olmadan körfez ülkelerinden gelecek petrol ve özellikle doğalgaz boru hatlarını garantiye alma çabası etrafında dönüyor. Kaynağımız "Rusya istediği zaman Avrupa'nın musluğunu kapatabilir ve bu ona korkunç derecede politik güç sağlıyor." diyor. "Batı'ya bağlanacak iki ana petrol hattından bahsediyoruz. Biri Qatar ve Suudi Arabistan'dan Ürdün, Suriye üzerinden akdenize ve sonra Avrupaya. Diğeri İran'dan Irak'ı güneyindeki şii bölgesinden ve Suriye üzerinden akdenize ve daha sonra avrupaya. Mesele bu. Bu yüzden gerekirse Esed'in iki yıl daha iktidarda kalmasına hazır olacaklar. Bunu mükemmel bir şekilde hazmedebilirler. Ve Rusya'nın da yeni Suriye'de bir yeri olacak."
Bu planları tartışan diplomatlar biraz kuşkuyla karşılanabilir. Politik liderlerin Suriye rejimini insan hakları ihlalleri ve katliamlarını şiddetle kınadığını görebiliriz ama onların deyim yerindeyse büyük resmi dikkate alarak tüm bunları petrol ve gaz için bir kenara koymaya gayet hazırlıklılar. Ayrılması bitişin başlangıcıdır diye ısrar etmektense kriz bitene kadar Esed'in varlığını tolere etmeye hazırlar. Görünüşe göre amerikalılar da aynı şeyi söylüyor. Artık Rusya'da stabilitenin Esed'den önemli olduğuna inanıyor.
Beşşar Esed'in babası 2000 yılında öldükten sonra kapsamlı reformlara devam etmesi gerektiği açıkça belli. Bu aşamada Suriyeli yetkililere göre Suriye'nin ekonomisi Yunanistan'ın bugünkü ekonomisinden çok daha iyiydi. Ve Esed'in liderliğini etkileyen makul sesler yavaşça etkinliğini yitirdi. Ona yakın bir yetkili geçtiğimiz yıl çatışmaların yoğunlaştığı dönemde ona "Humus yanıyor"dedi. Esed bundan sonra bu yetkiliyle tüm kişisel bağını kopardı ve sadece SMS mesajlarıyla yetindi. Kaynağımız "Esed'in artık Suriye'de olan şeyler üzerinde kişisel bir gücü yok." "Bu o istemediği için böyle değil. Çünkü artık ülkede bir adamın hepsiyle ilgilenebileceğinden çok daha fazla şey oluyor."dedi.
Emekli arap askerlere göre Esed halen Cezayir tipi bir çözümden umutlu. Cezayir'de 1990'larda demokratik seçimlerin iptalinden sonra ordu ve generaller muhalifler ve İslamcı gerillalara karşı ülke çapında 200.000 kişinin ölümüne yol açan acımasız bir savaş başlattı. Bu kriz esnasında Cezayir ordusu Şam'a Hafız Esed'e 1982'de Hama'daki İslamcı ayaklanmayı nasıl bastırdığını -20.000 kişi öldürülerek- sormak üzere bir delegasyon gönderdi. Cezayir iç savaşı hatırı sayılır derecede Esed rejiminin şu anki karakteristiğini yansıtıyordu. Boğazları kesilmiş bebekler, yarı askeri gruplar tarafından katledilen aileler ve ordu tarafından tamamı bombalanan kasabalar.
Esed'in adamlarına çok daha ilginç geleni ise insan hakları hususunda oflayıp puflarken aynı zamanda Cezayir rejimini silah ve politik yüreklendirme ile nasıl desteklemeye devam ettikleriydi. Cezayir'in petrol ve gaz rezervleri sivil ölümlerinden daha önemliydi ve şimdi de Şam rejimi daha fazla cinayet işleyebilmek için batının Suriye yoluyla edineceği gaz ve petrol ve gaz için buna göz yummasını umuyor. Suriyeliler Hava Kuvvetleri İstihbaratının başı Jamil Hassan'ın rejimin cinayetlerinin lideri olduğunu söylüyor, Beşşar'ın kardeşi Mahir'in isyanı bastırması için çok kredi verilen 4.Alay değil. Kesinlikle bastırmayı başaramadı.
Batı şu sıralarda Suriye'nin kontak kişisi olan ve belki de Esed'in en yakın politik danışmanı olan Muhammed Nassif ile ilgilenmek zorunda. Beşşar Esed'in ülkesinde olup bitenlerin -her ne kadar sahadaki askeri gelişmeleri kontrol edemese de - politik önemini kavrayıp kavramadığı sorusu kendini muhafaza ediyor. İsyandan önce kuzey Lübnan Tripoli'de selefi bir devlet kurmaya çalışan sünni güçlerin Suriye'yi tehdit edebileceğini söyleyen açıklamalarını duyan Avrupalı ve Türk liderler hayrete düşmüştü. Böylesi sıradışı (saçma) - muhtemelen bir istihbarat ajanının dedikodusu - Esed'in kafasında kendini nasıl formüle edebildiği hala bir sır.
Source: http://www.independent.co.uk/voices/commentators/fisk/robert-fisk-western-agreement-could-leave-syria-in-assads-hands-for-two-more-years-7897087.html
For its part, Russia would be assured of its continued military base at Tartous in Syria and a relationship with whatever government in Damascus eventually emerges with the support of Iran and Saudi Arabia. Russia’s recent concession – that Assad may not be essential in any future Syrian power structure – is part of a new understanding in the West which may accept Assad’s presidency in return for an agreement that prevents a further decline into civil war.
Information from Syria suggests that Assad’s army is now “taking a beating” from armed rebels, who include Islamist as well as nationalist forces; at least 6,000 soldiers are now believed to have been murdered or killed in action since the rebellion against Assad began 17 months ago. There are even unconfirmed reports that during any one week up to a thousand Syrian fighters are under training by mercenaries in Jordan at a base used by Western authorities for personnel seeking ‘anti-terrorist’ security exercises.
The US-Russian negotiations – easy to deny, and somewhat cynically hidden behind the current mutual accusations of Hillary Clinton and her Russian opposite number, Sergei Lavrov – would mean that the superpowers would acknowledge Iran’s influence over Iraq and its relationship with its Hezballah allies in Lebanon, while Saudi Arabia – and Qatar - would be encouraged to guarantee Sunni Muslim rights in Lebanon and in Iraq. Baghdad’s emergence as a centre of Shia power has caused much anguish in Saudi Arabia whose support for the Sunni minority in Iraq has hitherto led only to political division.
But the real object of talks between the world powers revolves around the West’s determination to secure oil and particularly gas from the Gulf states without relying upon supplies from Moscow. “Russia can turn off the spigot to Europe whenever it wants – and this gives it tremendous political power,” the source says. “We are talking about two fundamental oil routes to the West – one from Qatar and Saudi Arabia via Jordan and Syria and the Mediterranean to Europe, another from Iran via Shia southern Iraq and Syria to the Mediterranean and on to Europe. This is what matters. This is why they will be prepared to let Assad last for another two years, if necessary. They would be perfectly content with that. And Russia will have a place in the new Syria.”
Diplomats who are still discussing these plans should, of course, be treated with some scepticism. It is one thing to hear political leaders excoriating the Syrian regime for its abuse of human rights and massacres – quite another to realise that Western diplomats are quite prepared to put this to one side for the proverbial ‘bigger picture’ which, as usual in the Middle East, means oil and gas supplies. They are prepared to tolerate Assad’s presence until the end of the crisis, rather than insisting his departure is the start of the end. The Americans apparently say the same. Now Russia believes that stability is more important than Assad himself.
It is clear that Bashar al-Assad should have gone ahead with extensive reforms when his father Hafez died in 2000. At that stage, according to Syrian officials, Syria’s economy was in a far better state than Greece is today. And the saner voices influencing Assad’s leadership were slowly deprived of their power. One official close to the president called him during the height of last year’s fighting to say that “Homs is burning”. Assad’s reaction was to refuse all personal conversation with the official in future, insisting on only SMS messages. “Assad no longer has personal power over all that happens in Syria,” the informant says. “It’s not because he doesn’t want to – there’s just too much going on all over the country for one man to keep in touch with it all.”
What Assad is still hoping for, according to Arab military veterans, is a solution a-l’Algerie. After the cancellation of democratic elections in Algeria, its army and generals – ‘le pouvoir’ to Algerians – fought a merciless war against rebels and Islamist guerrillas across the country throughout the 1990s, using torture and massacre to retain government power but leaving an estimated 200,000 dead among their own people.
Amid this crisis, the Algerian military actually sent a delegation to Damascus to learn from Hafez el-Assad’s Syrian army how it destroyed the Islamist rebellion in Hama – at a cost of up to 20,000 dead – in 1982. The Algerian civil war – remarkably similar to that now afflicting Assad’s regime – displayed many of the characteristics of the current tragedy in Syria: babies with their throats cut, families slaughtered by mysterious semi-military ‘armed groups’, whole towns shelled by government forces.
And, much more interesting to Assad’s men, the West continued to support the Algerian regime with weapons and political encouragement throughout the 1990s while huffing and puffing about human rights. Algeria’s oil and gas reserves proved more important than civilian deaths – just as the Damascus regime now hopes to rely upon the West’s desire for via-Syria oil and gas to tolerate further killings. Syrians say that Jamil Hassan, the head of Air Force intelligence in Syria is now the ‘killer’ leader for the regime – not so much Bashar’s brother Maher whose 4th Division is perhaps being given too much credit for suppressing the revolt. It has certainly failed to crush it.
The West, meanwhile has to deal with Syria’s contact man, Mohamed Nassif, perhaps Assad’s closest political adviser. The question remains, however, as to whether Bashar al-Assad – however much he fails to control military events on the ground – really grasps the epic political importance of what is going on in his country. Prior to the rebellion, European and Turkish leaders were astonished to hear from him that Sunni forces in the northern Lebanese city of Tripoli were trying “to create a Salafist state” that would threaten Syria. How this extraordinary assertion – based, presumably on the tittle-tattle of an intelligence agent – could have formulated itself in Assad’s mind, remained a mystery.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Suriye'nin Devlet Başkanı Beşşar al Esed'in iktidarı Suriye üzerinden geçerek batıya ulaşacak yeni petrol hatlarını rejim düşmeden önce garantiye almak isteyen batılı liderlerin sessiz onayı sebebiyle muhaliflerinin beklediğinden çok sonra bitebilir. Baas partisindeki bir dönüşümde çok yakından yer almış olan bir kaynağa göre Amerikalılar, Ruslar ve Avrupalılar Esed'in en az iki yıl daha iktidarda kalmasını sağlayacak ve bunun karşılığında Suudi Arabistan ve İran'a Lübnan ve Irak'ta politik ödünler verecek, imtiyazlar sağlayacak bir anlaşmayı planlıyorlar.
Kendi hissesine Rusya'nın Tartus'taki üssü garanti edilebilir ve İran ve Suud desteğiyle hangi hükümet kurulursa kurulsun Rusya ile ilişkide kalması garanti edilebilir. Rusya'nın Esed'in Suriye'nin gelecekteki güç yapısında zorunlu olmadığı açıklaması tavizi Batı'daki Esed'in iktidarda kalışına iç savaşın daha da derinleşmemesi için rıza göstermesi benzeri bir anlayışın bir parçası.
Suriyeden şu sıralarda gelen bilgilere göre rejim ordusu ulusalcı güçlerle beraber İslamcıları da barındıran silahlı muhaliflerden darbe yiyor. Onyedi ay önce Esed karşıtı ayaklanma başladığından bu yana çatışmalarda en az 6.000 rejim askeri öldürüldü. Hatta Ürdün'de batılı otoritelerce kullanılan bir üste haftada bine yakın Suriyeli savaşçıya eğitim verildiğine dair doğrulanmamış haberler de var.
ABD-Rusya görüşmeleri - kolaylıkla inkar edilebilecek ve bir şekilde Hillary Clinton ve Lavrov'un yapmış olduğu karşılıklı suçlamaların ardına alaycı bir şekilde gizlenmiş olan - süpergüçlerin İran'ın Irak üzerindeki etkisini ve Lübnan'daki Hizbullah ile ilişkisini kabullenebilecekken aynı zamanda da Suudi Arabistan ve Qatar'ın Lübnan ve Irak'taki sünnilerin haklarının da garanti edilerek hoşnut edilebileceğini gösteriyor.
Bağdat'ın bir şii güç merkezi olarak ortaya çıkması Irak'taki sünni azınlığa olan desteği şu ana kadar ancak politik bölünmeye sebep olabilen Suudi Arabistan'da büyük sıkıntı yarattı.
Ama dünya güçlerinin arasındaki görüşmeler sadece Rusya'ya bağlı olmadan körfez ülkelerinden gelecek petrol ve özellikle doğalgaz boru hatlarını garantiye alma çabası etrafında dönüyor. Kaynağımız "Rusya istediği zaman Avrupa'nın musluğunu kapatabilir ve bu ona korkunç derecede politik güç sağlıyor." diyor. "Batı'ya bağlanacak iki ana petrol hattından bahsediyoruz. Biri Qatar ve Suudi Arabistan'dan Ürdün, Suriye üzerinden akdenize ve sonra Avrupaya. Diğeri İran'dan Irak'ı güneyindeki şii bölgesinden ve Suriye üzerinden akdenize ve daha sonra avrupaya. Mesele bu. Bu yüzden gerekirse Esed'in iki yıl daha iktidarda kalmasına hazır olacaklar. Bunu mükemmel bir şekilde hazmedebilirler. Ve Rusya'nın da yeni Suriye'de bir yeri olacak."
Bu planları tartışan diplomatlar biraz kuşkuyla karşılanabilir. Politik liderlerin Suriye rejimini insan hakları ihlalleri ve katliamlarını şiddetle kınadığını görebiliriz ama onların deyim yerindeyse büyük resmi dikkate alarak tüm bunları petrol ve gaz için bir kenara koymaya gayet hazırlıklılar. Ayrılması bitişin başlangıcıdır diye ısrar etmektense kriz bitene kadar Esed'in varlığını tolere etmeye hazırlar. Görünüşe göre amerikalılar da aynı şeyi söylüyor. Artık Rusya'da stabilitenin Esed'den önemli olduğuna inanıyor.
Beşşar Esed'in babası 2000 yılında öldükten sonra kapsamlı reformlara devam etmesi gerektiği açıkça belli. Bu aşamada Suriyeli yetkililere göre Suriye'nin ekonomisi Yunanistan'ın bugünkü ekonomisinden çok daha iyiydi. Ve Esed'in liderliğini etkileyen makul sesler yavaşça etkinliğini yitirdi. Ona yakın bir yetkili geçtiğimiz yıl çatışmaların yoğunlaştığı dönemde ona "Humus yanıyor"dedi. Esed bundan sonra bu yetkiliyle tüm kişisel bağını kopardı ve sadece SMS mesajlarıyla yetindi. Kaynağımız "Esed'in artık Suriye'de olan şeyler üzerinde kişisel bir gücü yok." "Bu o istemediği için böyle değil. Çünkü artık ülkede bir adamın hepsiyle ilgilenebileceğinden çok daha fazla şey oluyor."dedi.
Emekli arap askerlere göre Esed halen Cezayir tipi bir çözümden umutlu. Cezayir'de 1990'larda demokratik seçimlerin iptalinden sonra ordu ve generaller muhalifler ve İslamcı gerillalara karşı ülke çapında 200.000 kişinin ölümüne yol açan acımasız bir savaş başlattı. Bu kriz esnasında Cezayir ordusu Şam'a Hafız Esed'e 1982'de Hama'daki İslamcı ayaklanmayı nasıl bastırdığını -20.000 kişi öldürülerek- sormak üzere bir delegasyon gönderdi. Cezayir iç savaşı hatırı sayılır derecede Esed rejiminin şu anki karakteristiğini yansıtıyordu. Boğazları kesilmiş bebekler, yarı askeri gruplar tarafından katledilen aileler ve ordu tarafından tamamı bombalanan kasabalar.
Esed'in adamlarına çok daha ilginç geleni ise insan hakları hususunda oflayıp puflarken aynı zamanda Cezayir rejimini silah ve politik yüreklendirme ile nasıl desteklemeye devam ettikleriydi. Cezayir'in petrol ve gaz rezervleri sivil ölümlerinden daha önemliydi ve şimdi de Şam rejimi daha fazla cinayet işleyebilmek için batının Suriye yoluyla edineceği gaz ve petrol ve gaz için buna göz yummasını umuyor. Suriyeliler Hava Kuvvetleri İstihbaratının başı Jamil Hassan'ın rejimin cinayetlerinin lideri olduğunu söylüyor, Beşşar'ın kardeşi Mahir'in isyanı bastırması için çok kredi verilen 4.Alay değil. Kesinlikle bastırmayı başaramadı.
Batı şu sıralarda Suriye'nin kontak kişisi olan ve belki de Esed'in en yakın politik danışmanı olan Muhammed Nassif ile ilgilenmek zorunda. Beşşar Esed'in ülkesinde olup bitenlerin -her ne kadar sahadaki askeri gelişmeleri kontrol edemese de - politik önemini kavrayıp kavramadığı sorusu kendini muhafaza ediyor. İsyandan önce kuzey Lübnan Tripoli'de selefi bir devlet kurmaya çalışan sünni güçlerin Suriye'yi tehdit edebileceğini söyleyen açıklamalarını duyan Avrupalı ve Türk liderler hayrete düşmüştü. Böylesi sıradışı (saçma) - muhtemelen bir istihbarat ajanının dedikodusu - Esed'in kafasında kendini nasıl formüle edebildiği hala bir sır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder